Hollen of stilstaan

2007_02-hollen of stilstaanDoor het vertrek van beste vriendin Saskia, moet Willemijn op zoek naar een nieuwe huisgenoot. Met een kamertekort is er altijd wel iemand te vinden, alleen zijn ze allemaal niet écht wat Willemijn voor ogen heeft. En waarom bemoeien de onderbuurmannen zich toch overal mee?

Een stukje uit Hollen of stilstaan

Een week later word ik wakker van gebonk. Hoe laat is het? Tien voor zeven? TIEN VOOR ZEVEN? Wie is er in godsnaam nog vóór het ontbijt en de ochtendkrant aan het timmeren? De tussenmuren zijn hier dun en de buitenmuren spijkerhard, dus het is altijd een doffe ellende om hier iets aan de muren te hangen. Ik begrijp best dat je niet altijd tot morgen moet uitstellen wat je nu kan doen. Maar wie dat doet op dit onchristelijk uur, moet afgevoerd en in een dwangbuis gestoken worden. Ik steek mijn hoofd onder het kussen. Het geluid gaat niet weg.
‘Hou op!’ schreeuw ik nijdig. ‘Randdebiel!’ Mijn kussen helpt niet tegen het doordringende gebonk-bonk-bonk.
Het is onmogelijk om te slapen. Je kent dat wel, als je eenmaal een druppende kraan hoort kun je het geluid niet meer uitschakelen. Je blijft het horen, totdat je er stapelgek van wordt. Ik zwaai mijn benen uit bed, zwik over het dikke boek dat ik aan het lezen ben en dat van mijn dekbed is gevallen toen ik in slaap viel. Mijn enkel klapt dubbel met zo’n misselijkmakend krak-geluid. ‘Au!’ Op een been hops ik in de kamer rond.
Het bonken stopt.
Terwijl ik als reiger op een been sta, hoor ik geschuif, een radio die even snoeihard gaat en daarna weer zachter wordt gezet, waarna een ander soort gebonk begint.
Lieve help, het is hier in huis!
Ik strompel mijn kamer uit. De herrie komt uit de woonkamer. Midden in de huiskamer staat Lianne op een hometrainer te rammen. Het is een flink apparaat, dat werkt als een soort schietstoel annex roeiapparaat annex wipwap.
‘Hoi!’ roept Lianne boven het lawaai van de televisie uit. Versuft kijk ik naar wat ze op heeft gezet. Een trainingsprogramma? Ik zie een of andere Jane Fonda-achtige troel vertellen waarom we moeten doen wat zij zegt, en hoe we dan allemaal binnen afzienbare tijd zullen veranderen in slanke knappe dennen die altijd de juiste keuzes in het leven maken en eeuwige roem vergaren zonder daar enige moeite voor te hoeven doen.
‘Wil je meedoen?’ roept Lianne zonder te hijgen boven haar geworstel met het apparaat uit. ‘Ik heb nog een stepper op mijn kamer staan.’
‘Nee,’ schud ik. ‘Nou niet, dank je.’ Ik hinkel weg uit de kamer naar de keuken, voor een witte boterham met veel boter en hagelslag en een lekkere bak koffie. Achter me doe ik de deur dicht. Het doffe bonk-bonk-bonk gaat onverminderd door.
*
In de kast staan dingen die ik niet ken. Vezels, voedingssupplementen en rare biologisch geteelde dingen die in lelijke verpakkingen van kringlooppapier zitten. Waar is mijn hagelslag gebleven? Ik schuif van alles opzij en vind daar, weggestopt achter een doos Birchner Muesli, mijn geliefde broodbeleg. Even was ik bang dat dat verdwenen was. Ik kan niet zonder hagelslag!
Het witbrood is niet meer zo vers, en dus stop ik een stuk in de broodrooster en wacht tot het, lichtbruin geroosterd, een minuutje later omhoog gesprongen komt. Een kloddertje roomboter erop, beetje laten smelten. Ondertussen schenk ik een grote mok dampend hete koffie in.
De krant voor mijn neus, het lichte ontbijt en een bakje troost erbij: ik word weer een beetje mens. In de huiskamer is het doordringende bonk-bonk-bonk verminderd en klinkt nu meer als bom-bom-bom. Wat zou ze doen? Ik probeer mijn aandacht naar de krant te verleggen en nét als de geluiden van Liannes apparatuur en de muziek eindelijk naar de achtergrond beginnen te verschuiven, vliegt opeens de keukendeur open. Lianne staat voor me en kijkt me aan met een overduidelijk voldaan gezicht. Ik voel me verplicht om te vragen of het goed ging.
‘Was het fijn?’ Jee. Alsof ik het over seks heb.


 

Hollen of stilstaan is verschenen in 2007 bij Uitgeverij Zomer & Keuning